PESTKA

Gdzieś między pępkiem a pestką można leżeć i jąkać się sześćdziesiąt razy na minutę. Można głaskać i gryźć te wszystkie kości chude i grube. Można krztusić się włosami i pieprzykami. Płakać można do wewnątrz i śmiać trochę groźnie a trochę z przerażenia. Albo ślinić się na widok śliny. Patrzeć jakoś tak na wskroś i poprzez i poza. Miauczeć, szczekać i mówić różowymi językami kobiecych fanaberii. Zaklinać i przeklinać spływający między udami czas podzielony na małe i mniejsze stopy i dłonie. Obracać się w lewo, w prawo i w tę trzecią stronę, którą trzeba dopiero wymyślić. Można schować się w małej dziupli gdzie życie tętni życiem. Opierać się chęci nieodpartej. Oddychać głośno albo wcale - jak kto woli. Wcale nie być wolnym ani zniewolonym. Móc chcieć, móc mieć, móc wiedzieć. Móc to wszystko powiedzieć.